Kuytudakiler Şiiri - Bekir Dalkıç

Aşka vakit yok bizim mahallede,
Hele ki evleri su basmışken.
Batmışken boğazımıza kadar borca ve çamura,
Erimişken tuzumuz, şekerimiz, yağımız,
Vakit yok öpüşmeye öyle ıslak ıslak, boş kursak.
Islanmışken sucuk gibi, gözümüz ve ayağımız.

Vakit yok çıkmaya çarşıya, pazara,
Hele ki bastırmışken sağanak bir yağmur,
Tüketmişken cebimizden parayı ve sigarayı,
Vakit yok ki koklaşmaya öyle buram buram, yoktur hayal kuran
Kazılmışken ölemeden, toprağa yatağımız.

Dokuz acı doğurur her bir kadın burada.
Ardı ardına yanar mahallemizin evleri.
Bağırır durur ocaktaki tencere, yanıyor yemeğim diye,
Çok şükür ne ambulans uğrar ne de itfaiye.

Ölüm gelir akın akın.
Bizim evler karakola yakın, toplu halde sokağa çıkma sakın.
Gürdür sesi kenetlenmiş çenelerin,
İnler köpek sürüleri ayaz geceleri.
Meşhurdur aç karna bizim, yediğimiz dayağımız.