Kuyruktaki Emekli Şiiri - Nedim Uçar

Yaş kemale erip zaman gelince,
Sade bir törenle oldu emekli.
İçinde bir sızı inceden ince,
Kendini dışarıda buldu emekli.

Buruk bir sevinçle evine koştu,
Yıllar nasıl geçti düşündü şaştı,
Sonunda anladı hayaller boştu,
Hayattan dersini aldı emekli.

Ara sokaklar da yürüdü yaya,
Zoraki alıştı kahveye, çaya,
Zamlar eklenince ekmeğe suya,
Güz yaprağı gibi soldu emekli.

Kuytu bir köşeye serince postu,
Bir anda çekildi kalmadı dostu,
Bazen kahırlandı eşine küstü,
Evde tek başına kaldı emekli.

Olmadık zamanda hastalık çöktü,
Acıyı sızıyı içine döktü,
Dünya işlerinden elini çekti,
Haline sessizce güldü emekli.

Üç ayın sonunda yola koyuldu,
Kaldırıma çöktü sonra bayıldı,
Kara haber bu ya çabuk duyuldu,
Maaş kuyruğunda öldü emekli.