Kuyruk Acısı Ve... Şiiri - İbrahim Günay ...

KUYRUK ACISI VE….

Bir zamanlar yaşayan sütçü bir adam varmış,
Vakti gelince, hemen sığırını sağarmış,

Bir miktar süt hazırlar götürürmüş yılana,
Yılan da buna karşı altın verirmiş ona.

Bir gün kendi yerine göndermiş çocuğunu,
Çocuk demiş: “keseyim yılanın kuyruğunu,

Alayım bir seferde ben bütün altınları,
Çiğnemeyiz bir daha bu uzunca yolları”.

Tatbik edince çocuk, yılana planını,
Yılan da soktu hemen, aldı onun canını.

Derken dostluk bozuldu, ayrı düştü yolları,
Geride bıraktılar ayları ve yılları.

Bir gün, o sütçü adam yılanla karşılaştı,
Böyle bir tesadüfe doğrusu yılan şaştı,

Dedi: “Gel anlaşarak bir karara varalım,
Unutalım geçmişi, tekrar dostluk kuralım”.

Adam dedi:” Var iken yapamayız sohbeti,
Sende kuyruk acısı, bende evlat hasreti.

Bunun gibi, şeytandan zaman zaman teklifler,
“ Dost olalım ey insan” deyip kulağa üfler.

İşte böyle bir anda melunu terslemeli,
İnsan olarak, ona şöyle bir ders vermeli:

“Bende Âdem’den hamur, sende secdesiz bir baş,
Var oldukça bu haslet, olamayız arkadaş”.

İbrahim Günaydın