Kuyruk Acısı Şiiri - Bekir Sami Ünsal

KUYRUK ACISI

Vaktiyle yılan ile dost olan adam vardı
Bir alışveriş yapar; hemen ayrılırlardı

O yılanın yuvası; hazineye yakındı
Adamın verdiği süt; yılanın ki altındı

Bu alışveriş sürdü; geçti epeyce zaman
Adam altını aldı; yılan sütüne devam

Bir gün işi çıkmıştı; adam gidememişti
Oğluna haber verip; işi tembihlemişti

Bir altını almaya; oğlan oraya vardı
Hazineyi düşündü; içini merak saldı

Bir altın almak için; uğraşmaya ne gerek!
Yuvasını bulunca; ölmeli bu engerek!

Diyerek, halletmeye; kendince karar verdi
Bunları düşünürken; yılan oraya geldi

Oğlan altını aldı; yılan sütünü içti
Yılan geri dönerken; hemen takibe geçti

Yuvasına girerken; oğlan taşı fırlattı
Kuyruğu kopan yılan; geri dışarı aktı

Oğlanı soktu hemen; atılıp can havliyle
Yılan çok zehirliydi; oğlan öldü haliyle

Dönmeyince oğlanı; babası merak etti
Hemen koştu oraya; aklı başından gitti

Çok üzüldü oğluna; içi yandı kavruldu
Evladın acısıyla; sanki göğe savruldu

Geçti günler haftalar; altına gerek duydu
Hatırladı yılanı; bir kovaya süt koydu

Gitti buldu yılanı; bıraktı kovasını
İçmedi sütü yılan; kaldırdı kafasını

-Var git yoluna çek git! Yaman kuyruk acısı!
Artık dost kalamayız! Çıkmaz evlat acısı!

Haksöyler bu kıssadan; alınacak dersler var
Şayet ders alınmazsa; koca dünya olur dar