Kuyruğu Dik Tutma Dünyası

Gitmek!

Kalmak için bir sebebin olmaması gitmek için en iyi sebeptir.

İçine atmak kadar kolay değildir içinden atmak!

Gittiği yere içindekiler dışında ne götürebilir ki insan?

Çok mu ister insan içinden atamayacağı duygu ve düşünceleri üreten olguları yaşayarak içine atmayı.

Tebdil-i mekanda ferahlık arar insan.

Belki yeni yerlerde içine farklı duygular ve düşünceler atan bir ortam bulur.

Kuyunun dibine düşmüş bir kurbağaya okyanusu hayal ettirmek güçtür.

İster mi o kurbağayı kuyunun dibine itenler okyanusu hayal etmesini!

Taşır insan çare diye çaresizliği içinde.

Nereye gitse kendisidir.

Sorun kendisi dışında onu kendine benzetmek isteyenlerdir.

Birine benzemek istemeyenin benzetme hakkı yoktur çünkü!

Çekip gitmek zorunda kalmaktan başka.

Giderken götürmek istemediği her duygu ve düşünceyi keşke insan içinden söküp atabilse.

Yaşam çivi ile çakıyor onları insanın içine.

Çiviler pas tutup çürümeden dökülmüyor insanı içine asılanlar.

Dilin kemiği yok ki! Yaşamadan konuşmak kolay gelir gidenin peşinden!

Yaşam adaletsiz bir şekilde sadece kalanlara konuşma hakkı verir.

Asıl giden konuşmalı! Ne bırakmak istedi? Bıraktığı neydi?

Kalanları ne halde bıraktı!

Kuyruğu dik tutma dünyası işte.