Kutup Şiiri - Hana Dukacinaç

Kutuplarda bir başına kalakalmış
kış güneşinigeleceği yalnızlık ve özgürlükten başka duyguları hiçe sayan
Soğuk pınarları,billur suları kalbinin kaynağı
kristal kristal kendi içinde ışıltısını dışarıya yayamayan sert kalıp bir kalp

Bir yere gizlenmiş, derinlere öylesine bırakılmış ki..ulaşılamayacak kirletilemeyecek bir yere
artık ne kendi çıkabilecek ne de çıkartılabilecek kesinlikte bir kalp

Kışın son günlerine dek tam mevsiminde üzerine nice karlar yağmış kristal
buzul bir kalp
böyle olmasından memnun seni tanıyana dek....

Ansızın hiç beklemediği baharın ilk günlerinde bu mevsimi bilemeyen
bir yerlerde hiç tanımadığı km lerin haddi hesabı olamayan bir yerlerde
sevgi Dolu bir Yürek

Ilık ılık tüm damarlarımı tanıyacak derecede ezbere dolaşıyor bugünlerde bedenimde
izlediği her yolu ısıtıyor...
Kiraz çiçekleri açtı hücrelerimde
avuç avuç bahar geldi kalbime

Kendini inkar eden kalbim özünü unutuyor
yaşattığın baharı mutluluğu senin ellerinle sonsuza dek istiyor

Bu kalp gün be gün
Ayçiçeğinin bakışı gibi sana güneşine gülümsüyor
kalbim avuçlarını biliyor tanıyor ve seviyor
Yolu avuçlarının yolu oldu
sana kavuştuğundan beridir buzul kalbim
baharı yaşıyor...
Ve sadece senin için çarpıyor...