Kütük – 2 Şiiri - Ali Tekmil

bütün düzgünlerini
bir evetsiz akşamda
bıraktığım sevgili
önüme çıkıyor sebepsiz
diyor ki
biz artık
tırnaklarımızın söktüğü
topraklar kadar insanız
attığımız okun ucunda umut
atamadığımız nâranın gölgesinde silgiyiz
hem derinine gideriz kökümüzün
hem de kendi yapraklarımızdan uzarız
biliriz
yürüyüşümüze uymayan ayaklarız

korkunç kareler doğurdu yaşamımız
kıldan ince kılıçtan keskin
yoruldukça terkisine atladığımız

beşik kertmesi mimozalardan önce
bir zemheri penceresi terk etti beni

bizi
yapraklarımızdan sızan
klorofil tüketti

Ali Tekmil / 05.05.1997 – Çeşmealtı.