Kutu Şiiri - Berat İlhan

Aralanmayı bekliyor bulunduğum bütün kapılar,
Kırılmayı bekliyor baktığım pencere; yıkılmayı dayandığım duvarlar,
Sarsılmayı; yaşadığım, yaşadığım sandığım; düzen, kargaşa, muharebe,
Vurmayı ölü bir balık gibi; bir gün, meçhul bir sahilin köşesine.

Kaybettiğim bir ruh var, defni için az vakit daha...
Nüsha gibi yaşadığım hayatın; aslı için az daha...
Az daha yaşıyorum, her şeyden az daha var sanıyorum;
Bir vakit azı çoğu da kalmayacak, hala niçin anlamıyorum?

İlla kapıların aralanması mı gerek; pencereler kırılmadan da görülemez mi gerçek?
Kaçıncı duvardır; yıkıldı da yıkıldı, bu yürekte; ne mavi, ne sarı, ne de siyah kaldı;
Düzen darbe gördü, darbe düzen aldı; kargaşalar duruldu, durulduğu yerde muharebeler oldu,
Öldü balık, öldüğü yerde doğruldu; balık anacı olan sularda boğuldu; boğuldu balık, boğuldu da boğuldu.

İnsan öldü; nüshası kaldı geriye,
Yitirdiği benlikten; bir ''o'' kaldı geride,
Bir hayat var, seçkin pencerelerin ötesinde,
Ufka giden binekler, beni görmüyorsunuz ne çare?

* * *
Resmedilmiyor, resmedilmek istense de arzuhal;
Hal; lal, sağır, ama, elleri kesik ve de acz,
Fakat; kibir, gaflet, ''ben'' der, ''ben'' aynalarda yansıyan;
Dünya mı Darülacze, Darülacze mi dünya?

* * *
Elbet bir gün olur, kapılar açılır da gün; gün olur.
Kirpiklikler ardından ulvi ülkeler görülür; pencereler kırılır,
Gün olur; duvarlar yıkılır, yokluklarda insan varmışcasına yaşlanır,
Ne denir? Kalp, içerisinde giz saklı kutudur; içi açılır da adı, elbet ''umut'' olur.