Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Şiirinizi zevkle okudum.
Tebrikler.
Şiirinizi şu mübarek ramazanda okurken yüzlerce metre öteden misler gibi kokusu duyulan ramazan pidesinden daha keskin bir anne kokusu duyuyor insan.
Her dizeniz ‘bana bir gün verin içinde sadece annem olsun’ demekte.
Her dizeniz anneye sarılmakta, anneyi kucaklamakta.
Annesini sevmek cenneti sevmektir. Çünkü anne cennete açılan kapıdır. En yüce ve en derin sevgilerin başında gelen bir sevgidir anne sevgisi.
Kıymetli Şaire;
Tebrik ederim.
Anne yüzü ile başlamış şiir ama o hüzğnle işaret etmiş ayaklarının altını. Kıymeti ölçülemeyen ama bilinemeyen aynı zamanda.
Özellikle son bölüm o kadar etkili ki, olmayanın olandan daha fazla yer kapladığını ispatlar nitelikte.
Tebrikler Sayın Şair. Şiir hüzünlü ve harikaydı.
dün gece de uğraştım defalarca yorumumu ekleyemedim...bugün geri döndüm şiirinize
anne şiiri hep özeldir bana
duygu yüklüydü
ve samimi
kutlarım
Ben de teşekkür ederim...içten yorumunuz için..Okunduğunu hissetmek güzel...
Sevgilerimle...
TEBRİKLER...yüreğinize sağlık sn şaire Nilüfer Aksu.
En derin hürmetlerimle...başarılar dilerim...
Her şey gönlünüzce olsun..esen kalınız her daim.
Teşekkür ederim Hocam.
Selam saygılarımla..
Başarılarınız daim olsun-
Teşekkür ederim..
en kutsal varlığa en kutsal şiir
yürekten tebrik ediyorum sizi ve güzel şiiri şaire
Teşekkür ederim sayın Ozan...
Saygı Selâmlarımla...
Harika bir şiir. Zaten Anneler için yazılan tüm şiirler güzeldir.
Mekanı cennet olsun.
Yüreğine sağlık canım.
Sevgiler yolluyorum..
Ben de bir şiirimle eşlik etmek istiyorum.
Annem
Dün gece rüyama gelmiştin annem
Çiçekler içinde her yer yemyeşil...
Hüma kuşu konmuş başın üstüne
Kevser ırmağının yanı başına
Oturmuş bir güzel gülmüştün annem…
Sensizlik o kadar zor ki be annem
Yokluğuna hala alışamadım...
Ne zaman kayan bir yıldız görsem
Adın dua olur dilime düşer
Seninle hasbıhal eylerim annem…
Sizin sokaktan her geçtiğimde
Diyorum ki, şimdi çalsam kapıyı
O gülen yüzünle sen açıversen
Sarılıp boynuna öpüp koklasam
Sen tutup yüzümü öpsen alnımdan…
//Zühre yıldızını salıp yoluna
Cennet çiçekleri takıp koluna
Bazen babamı da alıp soluna
Her gece rüyama gelsene annem…//...06/05/2018
Amin....cümlemize
Sesime ses veren şiirinize,değerli yorumunuza çok teşekkür ederim..
Sevgilerimle...
Annesizlik... Hep zor gelir insana.
Ana gidince bükülür boynumuz, bi deha asla düzelmez.
Bu güzel şiiri okurken ;
*insan annesi ölünce anlar içindeki çocuğun hiç ölmeyeceğini* _________Diyen Attila İlhan geldi aklıma.
Ben ilkin babamı kaybettim. Ardından annemi çok kısa bir süreyle Yedi ay içinde. O kadar boşlukta kaldım ki .
Onları uğurladıktan sonra :
*Benim çocukluğum şimdi bitti. Kimseler, çocuğum deyip, saçlarımı okşamayacak * diye düşünmüş ağlamıştım.
Güzel , duygusal bir şiir okudum. Anacığınıza rahmet diliyorum. Mekanı cennet olsun.
Size de sağlık ve mutluluk...
Yüreğine, emeğine sağlık.
Selam ve sevgilerimle...
Şiirime bıraktığınız yürek sesinize,değerli yorumunuza çok teşekkür ederim.....
Sevgi saygılarımla...
Yüreğinize sağlık nilüfer hanımcığım Sevgiler
Teşekkür ederim..sevgili Yeşim.
Sevgiyle kal...
Bu şiir ile ilgili 22 tane yorum bulunmakta