Kutsal Işık Ve Küçük Melek

Küçük melek, ışığının gülümsediğini hissetti
Gözlerini kapattı
Kanatlarını ışığının kollarına dönüştürdü
Ve sarıldı kendine
Acıya yer yoktu artık kalbinde
Yalnızlığı da öldürmüştü o kutsal ışık
Söz verdi artık ağlamayacağına
İçinde bir sevgi büyüttü
Kaybolacağını hissetti ruhunun,
Eğer ışığını kaybederse
Eksileceğini hissetti,unutursa ışığını
Öleceğini hissetti,ışık döndürürse kendi kendini
Aynaya baktı
Bir süre sonra yüzü ışığın yüzü oldu
Dokundu o yüze,incitmemeye çalışarak
Öptü sonra,çekinerek biraz
Sevdi. Belki de ilk kez korkmadan
Güzel bir dilek yolladı diğer meleklere
Işık hiç ağlamasın diye
Kalbinden mutluluk hiç silinmesin diye
Ve yazdığı bu şiiri
Kutsal ışık’a armağan etti