Kutlu Yol Şiiri - Davut Affan Yılmaz

Biz, kutlu yolda kutlu bedellere, azmettik,
Bu yolda bütün hayallerimizi katlettik.

Baş koyduk bir yola, boyun eğdik irtihale,
Bu yolda bin bir zorluk, imtihan ve merhale.

Kükredik, sesimiz duyuldu arş-ı ala’da,
Dönersen geri fayda etmez ab-ı efsun’da.

Leyli vakti bitti artık fecrin zamanıdır,
Hutame ancak zalim olanın makamıdır.

O hainler, yalan yere ahd-ü peyman eder,
Hesap günü pişmanlıktan ah-ü firaz eder.

Beğenmezler yiğitleri, çemkirir ardından,
Pişmanlıktan kahrolur, tanısalar yakından.

Hani o beğenmediğiniz adamlar var ya,
Şimdi görseniz, sanarsınız ki çelik barya.

Vakit ilerliyor artık zaman-ı ülfettir,
Bizi biz yapan şey, başımızda ki külfettir.

Yeri gelecek olacaksın asrın narini,
Yeri gelince de bırakacaksın yarini.

Artık alalım mı cümleden akıl vergisi?
Seyrettirsek yüzyılın ihtişamlı sergisi.

Öfkem durgun bahr gibi bahr-ı muhit taşıyor,
Bi-gane insanlar, bu coğrafyada yaşıyor.

Dane-i kısmet ektik bereketli toprağa,
Tevekkül edip yavaşça tırmandık doruğa.

Filizlendi toprak, zalimler şaşkın bakıyor,
Bu toprağın altında binlerce genç yatıyor.

Neye yarar hab-ı gaflet bitince, pişmanlık?
Zulme suskun düşene, fayda etmez adamlık.

Davut Yılmaz ( Affan)