Kutlu sokak Şiiri - Ali Aslandağ

sessiz odalar perdesiz pencere
yalnızlığa terkedilmiş kutlu sokak
gidenler gittiler bilemem hangi yere
bilemem buldularmı kutludan mutlu sokak

hiç bir teselli düşmüyor fikrime
zamanda donmuş gül yüzlü teyzeler
en kimsesiz sözler üşüşüyor zikrime
kaybetmişliği yaşıyor ruhumdaki zerreler

çoktan göçtü mustafacık kuşları
gürültülü akşamlardan sessiz yarına
kimler söndürdü nazarımdaki ışıkları
uğultulu geceler kastederken canıma

doğmuyor sokağımıza değmiyor güneş
balkonumdan çok uzakta gök ve deniz
ilk defa yoklar gizemli o üç kardeş
nur bulurdu gülüşünde yaşlı gözlerimiz