Kutlu Işık Şiiri - Muammer Gökçay

Her şey akıp gider tevhit cilvesinin yörüngesinde
Kâinat portresi tuvale vurulmuş basit fırça darbesi sanki;
Büyük sanatkârın elinde
Âlem içinde âlem halk etmek ressam fırçasının raksı mesabesinde
Güneşi kandil, kameri şule-i beyda diye küçültmekteki sır,
Saklıdır arşın rahlesinde
Tüm bu harikalar şölenine rağmen isyan tohumları,
Beşer toprağında filizlenmekte
Oysa cümle mevcudata halife kılındı toprak ve suyun mucizesi
Cennet bahçeleriyle İrem misali medeniyetler lütfetti sema hazinesi,
Sanırsın mülkü Süleyman’dan bir bahçelik hepsi
Tüm bunlar az gibiydi yeryüzü halifesine
En sevdiğini sevsinler diye,
Sevdiğini ademoğluna ikram etti
Ne muazzam bir bahtiyarlık ki
Nurun kıymetini bilen ruhunun karanlık odalarının pencerelerini araladı
Işığı sevmeyen yarasalar hakikat güneşine perde kapattı
Hakkın emanetine sahip çıkanlar ışığa aşık ruhlardı.

Devr-i saadetlerinde taam bulamazlardı çoğu kere
Yaldızlı urbalar giyemediler üst üste
Bütün küfür hücum etse de üzerlerine
O ışığın altından ayrılmadılar bir an bile
Şimdilerde kubbe kubbe yükselen mabetleri var İslam’ın
Şehir şehir büyüyen kalabalıkları var ümmet-i uzmanın
Neredeyse boğulacak nimet havuzunda yüzerken Rezzak-ı Rahmanın
Müntesibi milyarları aşan bu ailenin
Bir dem aydınlanacak avizesi kalmadı neticesiydi kıymet bilmemenin
Ne va vey la ki cehalet hiç müteessir kılmamış bizim Müslümanı
Bir karanlık ki sinelerde kalmamış Muhammedî aydınlık
Onu törenlerde anmanın adı oldu en ala Müslümanlık
Senin derdin ışıktan nasip idiyse
Ya ashabınki neydi, bitmedi mi? hala bu riyakâr hikâye
Sen gel onu ruhunun yükselen şahikalarından iste
En mesut iş bu kutlu ışığa ayna tutup boyun eğmekte