Sana bir zarf bıraktım, mektupsuz
Sen yaz istedim, kalemini bulursan uzanamadığın günlerin cebinde
Ezberlediğim şarkı yok demiştin bir keresinde
Ben de ezberlediğim şiirleri unuttum şimdi iyi mi
Suflör ne üfler yaşamak oynanırken bilmem
Kulağımı kendime bile kapadığım günler biliyorum
Bazen keşfedilmeler kaybolmaktır aslında
Bak Salda’ ya
Ölüm ölüm ölüm ayak altında ezilerek
Hem herkes gülerken kucağında
İpil ipil sözcükleri görüyor musun sabahları balkonlarda
Sardunyaların kahkahasını ne çok özledim bir bilsen
Aceleyle yıkanıp günlerce askıda unutulmuş giysi gibiyim
Güneş ipimi yakıyor, yalnızlık sarkıyor gövdemden
Netameli yolculuklar çekiyor içim nedendir bilmiyorum
Sonunda kavuşma da yok, sen de yoksun, kimse yok
Kapalı kapıları seviyorum, kapalı kapılar yüzünü saklamayan güzel gibi
Kaşı, gözü, yanakları meydanda bir güzel gibi
Sana bir bavul bıraktım, giysisiz, gömleksiz, pantolonsuz
Sen içini yokluğumla doldur istersen
Hem yok olmak en çok var olmak değil midir bu tuhaf döngüde
Sen beni yokluğumla var et
Biliyor musun üst katına arsız komşu taşınan apartman sakini gibiyim
Her gece vuruyorum badana fırçasının sapını karanlık göğün göbeğine
Ne bileyim hüzün yağsın işte, yıldız yağsın
Sana boş bir gök bırakıyorum, aysız
Sen çiz istersen unutmadıysan yüzümü
Unutmak da hatırlamanın başka yüzü değil midir
Unuttuğuna göre hatırlanmayı bekleyebilirim
Kutlu gidişler mevsiminde
Bir bulut avare dolaşıyor
Ben beklemedeyim
Yarpuzun hüznünü içimde biriktirerek
Ümit Rona
Ümit RonaKayıt Tarihi : 22.10.2020 22:15:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!