Kütlesi Ağır Kabuklar Şiiri - İmren Çelik

Kurgulanmış sabahların,
z/amansız gecelerinden kuşkuluyum!
Avuç avuç ateşe düşüyor anlamın,
mısralarımın koynunda..
Kanayan yaralarımı teğet geçiyor,
kütlesi ağır kabuklar..
Zulüm terleri kokuyor nedensizliklerim...
Her ayrılık;
bir mutluluk kesiyor saniye başı,
yalnızlıktan kudurmuş kente sarmış,
cehennem yalnızlığı! !

Ömrümün çatına mıhlanmış yokluğun!
Ölüm kuytularına saklanıyor,
ağrıyan umutlarım..
Titrek bir tebessüm şimdilerde elimde kalan...
Başına buyruk gözyaşlarım,
dört bir yana dillendi sevgilim..
Bilinmezliklere savruldu,
parçalanan gençlik heveslerim..

Yüreğimde harlanan yangın,
yarınlarımı yaktı oysa!
Terkeylediğin koynuma;
karanlığın muştuları doluştu..
G'özlerime dokunan sevda rimelli bir cinayetti gidişin!
Uzuvlarımı eriten bir yanardağ patlamasıydı..
Yaşadıklarımın hücresini parçaladı gidişin
ve
suyuma,toprağıma yalnızlık serpiştirdi..
Gözbebeklerimin içindeki suzişan,
keskin şarkılar dillendirdi..

Yalınayak aştığım sevda korularında,
vaad edilen cennetin;
mutad işaretini bulamadım..

Sol göğsümün cevahirine saklandı kanatlarım,
çırpınmayı unutmuş bir serçe gibi..

Savaşamadığım gözyaşlarım dikeldi,
kadınlığımın karşısına;
utandım!

Şimdi gözyaşlarım avuçlarımda birer alev topu!

Her gecesi bin asırlık soğuk yalnızlıklar bıraktın ardında..
Bir yangın yeridir kimsesizliğim,
inadına üfler düşüncelerim,
harladıkça harlar düş'lerim..

Derdindeyim!
İzbe bir evin köhne duvarlarına resmedilmiş yüzünün yansısında..
Dokunduğum herşeyde içselleştirmek seni;
ne demek bilemezsin oysa...