Kut: varolması için hiç bir şey gerektir ...

ay,
bildiğin ay değildi
ama bildiğin, rengi beyazdı
sanki tüm gökyüzü onunlaydı
tekti.

ay,
dev görkemli yeşil yaprakların arasından
nehir kenarına doğru uzanıp
serin esintilerle aydınlatırken
ben_ havva;
saçlarım upuzun ucu görünmez
ağırlığından yürüyemez de sürünürken
bilinen düşüncelerden uzak
kuşku duymadan kendiliğinden özgürce
ademi arıyordum, tektim.

ay,
dev görkemli yeşil yaprakların arasından
nehir kenarına doğru uzanıp
serin esintilerle aydınlatırken
sen_adem;
saçların upuzun ucu görünmez
ağırlığından yürüyemez de sürünürken
edep duygusundan uzak
temkin olmadan gereğinden yakınca
havvayı arıyordun, tektin.

ay şimdi,
zaman içinde bir zamanda
bir kaç biçime girdi
kendinden emin bir yavaşlıkla
yine tekbaşına

biz şimdi,
bir nevi manyetik alanda
yeni ayın koynunda
bulaşmış eskilerden
birikmiş bozukluklardan
kurtulup yetinmeden
en basit en içten haliyle
daha istekli daha bütün
gerçek bir varsayım için