Kusurluydum... Şiiri - Baran Tatlı

Biliyorum seni severken.
Çok kusur işledim çok...
Seni sevmenin kusurlusuydum.
Bu cahil yüreğim ve kıt aklımla
bir türlü beceremedim,öğrenemedim,
Seni sevmeyi...
Akıl etmeden düşünmeden.
Hesapsızca, şuursuzca...
Seni yazdım seni çizdim Ömür defterime
Seni dokudum gönül tezgahıma
ilmek ilmek işledim yüreğime
nakşettim gönlüme
Öyle ki Sen Bir defa Gülümserdin.
ben bin kusur işlerdim.
Öyle kusurluydum sana...
Belki de sen haklıydın çekip gitmekle
Çünkü Kusurlu olan bendim.
Biliyormusun sen gittikten sonra
içimin yaralarıyla arkadaş oldum.
Her gece sabahlara kadar hasbihal ediyoruz.
Sürekli kusurlarımdan bahsediyorum.
Ben anlattıkça onlar kanamaya başlıyor.
Onlar kanadıkça Ben ağlıyorum.
Ne ben susuyorum,ne onlar iyileşiyor.
Ama ağlarken bazende Birden bire
gülmeye başlıyorum.
öyleki gözümden yaşlar geliyor.
Gören herkes Deli diyip gülüyorlar bana
Ama içimdeki sana güldüğümü kimse bilmiyor
Ziyanı Yok zaten hep kusurluydum.
onlarda senin gibi kusurlu buluyorlar
O yüzden...
Ne seni sevmeyi bildim,nede vazgeçmeyi
Zihnimi bitirdim, benliğimi yitirdim.
Ama sen ne aklimdan gitmeyi bildin.
Nede elimden tutup götürmeyi.