Kusura Bakma Ben Şiiri - Tibet Kazım Sar

Şimdi ben seni anlarım, tabi anlarım trajedime limon suyu sıkarsan
Topuklarımdan akan kiremitlerime anlam getirirse son uzay teorileri
Ama sen anlayamazsın bu filmi, nedene ne hacet, anlayamazsın işte bu para normal komedi

Yaktım ki ben, içimde bir roma vardı, yaktım
Hem de şu büyük ağacın tam solundaki daldım
Kimse bulamadım kimse arif, kimse kadirşinas
Kibrit sularım annemden yadigardı, aldım

Çok erkendi bir insanı kaybetmeye ki göremedim gözlerini, savaşın ortasındaydım
Mağrur bir yalana maruz kalmak neymiş, öğrendim ben onu işte
Öğrendim o eski kanaviçelerin arasında, pardon kamikaze
Neymiş ki teşebbüs, intihar ne olsun
Bana bir şeyler anlatmazsan sende bir puştsun

Ne kadar bekledim ah ne kadar oynak konjonktürünü piyasanın
Çünkü meşk zamanı gelmişti, gitmeden vursundu karanlık mastasını

Bir payım olmadı güzel sözlerde, üzerime alınmadım hiç
Serde ümit bırakmadı ki bu post modern günler
Zaten ne ne kadar gerçek olabilirdi yaşamaktan başka
Zeval gelmesin laflarıma, çöküşüme kaldı biraz.

Yıllar geçti gözlerimden, gözlerim bir dumluyla eşdeğer
Boş bir troykan olsa bu ne ifade eder, bir Rus değilsen eğer
Zorluyor beni, yamuk bu makosen
Ne alakam olduğunu sorma Kuzey Amerika’yla
Zorluyor işte, unut diyor şimdiyi ya da terk et bu Horasan’ı hemen
Kalamazsın burada senin kişiliğin alaz
Bağırıyor, ölürmüşcesine boğazına kadar gurgum halinden

Sonra farkediyorum ki sokaklarda gereksiz bir renkmiş beyaz
Çünkü kaçamaz çocuklar, kaçamaz çünkü bu evrensel bir talaz
Kafanda tahtan varsa bu istisnai bir direniş biraz
Kusura bakma, ben manyağım biraz.