Küsüm Şiiri - İsmail İyidil

Önceleri hiç bir kelime Hiçbir şarkı anlatamadı
Yaşam bile kifayetsiz kalıyordu göz uçlarımda
Sustuğum geceler bana sustu
Ben Küstüm.

Yalnızlığımı anlatamadım onlara
Anlatamazdım sustum
Onlar da bana sustu
Ben küstüm.

Yaşamadığım şeyler yaşamım
Yapmadığım işler işim
Duymadığım sözler şiirim oldu.
Bir klakson sesiyle bölünen dalgınlıklar
Münasebetsiz muhabbetler
Alakasız insanlar
Dolu bir şehir boş bir insan
Yalnızlığımı anlatamadım onlara
Anlatamazdım sustum
Onlar da bana sustu
Ben Küstüm.

Küskünlüğüm dağları aşacak güçte değildi
Beni duyacak,görecek kadar yakın değildi umutlar
Ne küskünlüğüm o dağları aşıp gelebilecekti
Ne de O küskünlüğüme doğru gelecekti
Her sabah güneşle birlikte daldım uykulara
Rüyalarımda güneşi batırıp uyanmak istedim
Karanlığa duyduğum özlem beni çağırmaktaydı
Saklanacağım tek yer oraydı
Varlığında sustuğum gecelerdi bana yakın olan
Bir de yıldızlar ve bulutlar parmak uçlarımda
Dokunduğum her şey beni hissediyordu
Bir ben hissedemiyordum hayatı
O hayat ki;
Son anına kadar yaşadığım
En son anına kadar da yaşayacağım
Ama beni dünyaya bağlayan hayat değil
İçimde ki karanlık özlemi
Baktığında ne başını ne sonunu göremediğin karanlık
Sustum geceler bana sustu
Ben küstüm
Yine anlatamadım darıldım kendime
Ben kendime küstüm
Sen yine uzaklardaydın…

(25/12/2000)