Küsülür mü Gülüm! Şiiri - Safet Kuramaz

Küsülür mü, doğa harikası gözlerine?
Kahverengi,
Yakar deli,
Amber nefesin,
Goncalar goncası dudaklara,
Küsülür mü?

Senden haber gelmeyince,
Yanıtsız,
Umutsuz,
Düştüm hazan gecelerine, boynum bükük…
Dalından kopmuş yaprak oldum, uçtum yelinle uçsuz bucaksız!
Dolaştım durdum ezik ezik,
Ne yediğim,
Ne içtiğim,
Nede acıyla inleten kangren dertlerim,
Yokluğun kadar beni mahvetmedi!

Sensizlik,
Çöle has sessizlik...
Çalıdan,
Çırpıdan
Ve kavuran dokunuştur çöldeki sıcaklığın
Kum fırtınasında kör eder bu yaşattığın!
Gayesizlik,
Çaresizlik,
Hasret geceleri her sabahın,
Haberin yoksa andığım...

Ben çeşme
Sen su, içimden akmayan!
Ben çoban,
Sen kuzusun, kurda köpeğe bakmayan!
Kavalıma yaban,
Katığıma yavan,
Güzellik abidesi
Oldun hayalimde yaşattığım tek kadın!

Martı kadar yalnızım
Özgürüm ama belli sınırlarım...
Beyazım buluta katık
Bilinmeze karışır yerden bakana sırlarım!

Aslında yakınsın,
Fildişi sahilleri kadar da uzaktasın…
Ne elim dokunur,
Ne beyliğim konuşur,
Tespih taneleri say say yorulur,
Sanki yanımda azattasın…

Sana küsülür mü gülüm,
Japon incisi güneşinle parlayan günüm!
Ama yoksun,
Yoksun işte, tanık yaşadığım âlem…
Fizik iflas etmiş, sanal mı hayal mi ne bileyim
Varsın diyorum, ama yoksun...