Küsülü. Şiiri - Vedat Korun

Küsülü devran.
Bir nefeste,
Kalemkar ın tırnaklarını sökmüş.
Her yanı sarmış sarı, yanık siyah.
Örtmüş en mahrem yerini kara toprağın.
Çatlamış bağrı,sır vermiyor.
Sarartmıyor buğdayı da,küsülü güneş.
Vermeyecek bir lokma ekmeğini de.
Zamanın kirli dişleri öğüttü,
Sevginin tohumlarını.
Artık doğurmuyor aşkın kızları bebelerini.
Rafından yok olmuş yedd i eminin,
Geri alınmış habersiz emaneti.
Bedeli ödenmeyen sevginin sahibi,
Şimdi,kuyruklu yıldızın kanatlı melekleri,
Çığlık,çığlık kara kuzgunun lekesi,
Vurmuş suratına adamın.
Kırmızısı solmuş,nabzı patlamış.
İçimi parçalıyor,
Kuzgunun kara çığlıkları.
Sevgiyi yerken,
Margo kedinin yavrularını yediği gibi.
Cenneti veren kırdı kuyruklu yıdızın kanatlarını.
Karanlığın manifestosunu savurdu eteklerinden.
Gözden uzak,sislerin arasına bir tutam,
Anahtar deliğinden sızan sevginin hüzünlü ışığını.
Ah,onuda tutabilsem biraz..TANRIM..biraz…!

30-08-2007..