Küstüm otu Şiiri - Arif Bıçakcı

KÜSTÜM OTU

İnsanlar küstüm otu gibi,
Dokunulunca küser benliğine,
Enaniyet karanlıkların en dibi,
Sarılır zulmetin dikenli gövdesine.

Güneş gibi parlayıp aydınlatmak varken,
Batıp ta etrafı karartmak zillettir.
Herkes yoldan sapıp isyana dalarken,
Allah’a kul olabilmek en büyük izzettir.

Büyüklük insanın ahlakında başlıyor.
Yazık ki, insanlar büyüklüğü taşlıyor.
Adamlık yaşta değil, aklımız başta değil,
Aklın freni tutmaz, vitesler boşta değil.

Sevgidir sevgiliye sevgiyi veren,
Sevgisiz sevgiden sevgili verem,
Korkular insanın korkulu rüyası,
Ancak sevgi gelir korkunun üstesinden.