Küstüm Şiiri - Dilek Mert

Sarkmamalıydın kirpiğimin ucundan
Düşmemeliydin!
Söylemiştim sana çocuk benim hikayelerim boz bulanık
Çözemedin sen beni
Penceremin önünden düşerken şehrin ışıkları
Aydınlanmıyor gecelerim
Aklım rengarenk uçurtmam sana asılı kaldı kanatlarım kırık
Bir yanım zemheri sol yanım yangın yeri
Çökme bu sabah başucuma
Düşmesin sesin dizlerimin üstüne
Şehirler kadar büyüksün yüreği geniş sevgilim!
Sığdıramadın sen beni
Tutamadın gözbebeklerimden akan bir çift seni
Yorgunum
Buruşuyor yüzüm
Çatıyorum kaşlarımı ekşiyor dudaklarım ah dilimin ucuna düşme
Bitmiyor sevdan
Eksilmiyor özlemler sen bende büyüyorsun
Senin ellerin kocaman
Çektim şiirlerimi kendime
Çektim gönlümü kıyısız limanlara savuruyorum ben seni
Nerdeyim ben!
Kırdın cesaretimi
Kırdın kalemimi beyaz düşler düşmüyor kapkara bir yol
Yürüyorum sadece düz bir yol
Bu yolun arkası yok
Bu yolun dönüşü yok
İnsan yok
Sokaklar boş
Caddeler siyah yanmıyor ışıklar sönmüş insanlar
Korkmuyorum yürümekten
Ceplerim delik sımsıkı sana sarılıyorum düşme ceplerimden
Düşersen bulamam seni
Mosmor dudaklar
Yaralı yüzler okuyorum acılarını konuşmuyorlar dilsiz fahişeler
İçimde uktedir sana dokunmak
Küstüm ben kırmızı gecelere
Küstüm ben kırmızı güllere siyah matemler çekiyorum gözlerime
Gittin sen
Bittik biz büyük evler kurabilirdik sen ve ben yapabilirdik
Tanrıya rest çekebilirdik sevişebilirdik
Hala seni saklıyorum
Hala seni gizliyorum seni ben sevdim öpüyorum kaçamak

Sen sustukça sana dargınım
Küstüm ben sana küsüm...! ! !

(12.12.2012)