Küstü Gidiyor Şiiri - Yusuf Değirmenci 3

Kesilen ormanın yeri çöl oldu
Duyarsızlık rezil oldu zül oldu
Ocakta yakılan yakıt kül oldu
Duman köze küstü uçtu gidiyor

Gökyüzü gürledi bulutlar ürktü
Yeryüzüne dinmez yağmurlar döktü
Seller coştu bir bir bentleri söktü
Dere düze küstü taştı gidiyor

Sel bastı hep uğradığı diyarı
Ekilen mahsuller gördü zararı
Su doldu kovanı terk etti arı
Arı bala küstü uçtu gidiyor

Matem doldurunca duygu gölünü
Bülbül terk ederek gitti gülünü
Hasret kavuruyor seven Gönül’ü
Duygu söze küstü kaçtı gidiyor

Özlüyoruz özlemler hiç bitmiyor
Umut etmek kazanmaya yetmiyor
Anlamak istemez söz kar etmiyor
Onur naza küstü şaştı gidiyor

Gençlik yıllarımı hep özlüyorum
Belki gün gelir düzelir diyorum
Halada hayatı çok seviyorum
Zaman bize küstü geçti gidiyor

Yaşlı beden yaşlılıktan yakındı
Döndü geri anılara takıldı
Dizlerine müzmin ağrı çakıldı
Hayat dize küstü çekip gidiyor