Kuştepe'de İkindi Vakti Şiiri - Bekir Da ...

Kuştepe'de ikindi vakti gözüm,
Roman havası, gebe çocuklar ve haneler.
Suratı iri sivilceli birer birikinti haneler.
Köşede kösmüş torbacı, yediğini kusmuş, küfür gibi ağır adımlarla yürümekte sis, hava pis.
Uzansa uzar, düşsem mutlak bir tünel kazardım.
Anca böyle yatılır buralarda bu müebbet hapis.

Kuştepe'de ikindi vakti gözüm.
"Hayırdır düşüncelisin" dedim bir kadına kaldırımda yürürken, daha önceden tanımıyordum onu oysa.
Gördüğüm pek bir içler acısıydı hali,
elinde eski bir pazar arabası, içinde birkaç baş soğan.
Bir başağrısı, eksikmiş surat, onulmaz derde anılmaz küsurat.
Ağlayacak kadar doluydum o soğanları soysa, gülerken ahali.
Kalmamıştı mecali.
Kalmamıştı mecalim.

Sarsılarak boşalmıştı okullar, dağılmıştı çocuklar, koşuyordular,
Geçilmiyordu yollar çakıldan.
Yağmura yakalanmış ıslaktılar, hem de kedilerden, kuşlardan.
Ama yaşıyordular.
Bedenlerinden ağır yükleri taşıyordular.

Üşüyor musun dedim bir çocuğa kaldırımda yürürken.
Üzerinde yaş kazak, ayakları sucuk ve sel, elinde annesinden kalma eski bir el.
Kimbilir nasıl çıkaracaklardı o dik yokuşlardan.
Kimbilir?

Ağlama çocuk, çiğnenmesin üzüm.
Üzülmesin annen ve atsın ağrıyı şimdi kafasından.
Diyorum ki ona.
"Koymayız mezara seni kuzum, tutulmaz yasın, söylüyorum duyasın.
Kendine gel hemen, ölmedin henüz.
Sadece bitkisel hayattasın."

Elbet yağmur da yağacak sokaklara, kar da elbet.
Kuştepe'de ikindi vakti gözüm.
Elbet çözülecek bacaklarımızın bağı.
Kollarımızı kenetleyip kollarda, gün gelecek beraber yürüyeceğiz şu çukurlu yollarda.
Lakin bu defa yokuş aşağı.
Bu defa yokuş aşağı.