Küsmüş İnsanlığa Gölgesi Şiiri - Mizgin ...

ah zulüm,
ah ölüm...
ah ki incecik bir fidan boynumda
yaşamak,
kördüğüm.

bir mezar taşından daha ağır,
yaşarken tüm bu gördüğüm.
uyuttum kendimi,
düşlerin
ve düşüncelerin mezarlığında.

zaman teğet geçerken
bana ait olamayan her şeyi,
ağlarken attığım adımların hiçbiri
bir iz bırakmamış ardımda.

ardımın önüme geçememesi için,
önümde cesaretten bir kalkan.
cesaretten yapılmış olsa da
korkunun belirtisi olan.

her savaşta seni gösteren o eller,
hüzün deyince göçüyor telaşla.
oysa hüzün,
korkulacak şey mi?

çerçeveliyor açılmaz camları,
insan sesi.
kırılgan bir düş oluyor aniden,
umudun ayak sesi.

senin ferahlığın dolsun içime,
yapraklarına dünya telaşı uzanamamış
dağ çiçeği.
bulabilirsem seni bir gün,
uzak bir dağın tepesinde.
küsmüşken tüm insanlığa.
ve artık
benim de küskünlüğüm insanlara.

biz sıkı tutunamadık.
kayıp bir buluttu gözyaşlarımız,
bu çağın dişlileri arasında.
belki, içimizin aynalarını
kolayca döndürür diye akıttığımız.

hatırlat bana,
hangi harflerden oluşurdu adın?
gölgene kıvrıldım senin yalnızlık,
ürkerek ve adım adım...
belki tüm belkiler mümkündür diye umutla beklediğim,
kendi içimden korkuyla attığım o ufak adım.

düşmeme sebep bir serçeydi
umudum.
ufacık bir şeydi,
uçtu sesimden.
yaralandım.

aramak neydi ve neyi,
neyi aradığımı unuttum
kendimden başka.
ama en çok da kendimi başta.
yenilgiler biriktirdim kendime,
her savaşta.

kendinden yorgun bir hırka,
sen gitmişsin ama
o duruyor hala askıda.
işte şiir,
herhalde onun gibi bir şey.

kaçmaya çalışırken kendinden,
yorgunluktan iyice
kendi içine gömüldüğün.
unutma,
evin değildi senin bu dünya.
içinde kırgınlıkla dönüp
gerçekleri keskin bir bıçak gibi gördüğün.

izleyeceğim belki bir gün, buğulu gözlerle...
bir nehrin üzerine düşmüş aksimi.
acı bir meyve yetişse de
baş ucumdaki yorgun ağaçta.

bir şeyler yeşerecek içinde,
kendi aynanda
başkalarını da gördüğün anda.
serpileceksin,
kendi toprağında,
dağlar ruhuna paralel büyüse bile,
inatla.