Mihnete düştün de zor geliyorsa…
En kısa yol: Merhabayı kesmeli.
Karşılaşmak bile acıtıyorsa,
Bir tek çaren kalmış; hemen küsmeli…
Yardım etmek zordur. Almak daha zor,
Darda kalan insan medet umuyor,
Ödeşme geldikçe; bir ter basıyor…
Bir bahane bulup, derhal küsmeli.
Ne yapıp bu yükten kurtulmak gerek?
Kurtulmanın yolu, borcu ödemek…
Bir şeyler kazanıp: Al! Deyip vermek? ..
İçinden gelmiyor, çare küsmeli.
İlk zamanlar sen de ödeyemezsin,
“Ödeşmem kardeşim” de diyemezsin,
Lokman düğümlenir, aş yiyemezsin,
Vermek çok zor imiş; çare küsmeli…
Muhtaçken uzanan bir el aradın,
Akrabayı, eşi, dostu taradın,
Aldığın an, Söyle! Neydi muradın?
Ödemeyeceksen: çare küsmeli…
Kaybetmek istemez isen kardeşin:
Bir şeyler verirken çok iyi düşün.
Alamazsan geri ağrır mı başın?
İyi bil ki en son çare; küsmeli…
İyilik yaparken çok çok katı ol!
Verip olmaktansa, verme kötü ol!
Ödeşmeyi ölç,tart, kara kutu ol!
Unutma! Kaçmakta çare küsmeli…
Ali Ulvi böyle gördü, yaşadı,
Üst üste yuvalar ördü, yaşadı,
Bir ömür boyunca verdi, yaşadı,
Alanlarda ortak çare; küsmeli…
18 HAZİRAN 2012
Kayıt Tarihi : 9.11.2013 14:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!