Küsmek Şiiri - Asaf Eren Türkoğlu

Küsmek… Belki de en derin sessizliktir, en ağır vedadır. Hiç söylenmemiş kelimeler birikir içinde, ağırlığına rağmen dudakların aralanmaz. Küstüğünde sadece susmazsın; içindeki fırtınayı kimseye duyuramaz, kimsenin anlayamayacağı bir yalnızlığa çekilirsin. Kalbinin en kırılgan yerinde bir yara açılır, görünmez ama her an kanar.

Küsmek, sevdiğine en çok kırılmaktır aslında. En yakınına, en güvendiğine. Çünkü kırılmak cesaret ister; herkese kırılmaz insan. Belki de bu yüzden en çok canımızı onlar acıtır, en çok onların yokluğu yakar içimizi.

Ve bazen küsmek, sadece susup beklemektir; bir "özür dilerim" sözcüğünü duymak için, bir küçük adımı görmek için... Ama ne kadar beklersen bekle, o adım gelmezse içindeki boşluk büyür. Küsmek bazen vazgeçişin, bazen ise asla vazgeçememenin hüznüdür.