Tebdili mekan fikri değildi,
Beni böyle yollara düşüren.
Belki yasak renklerin cazibesiydi,
Adsız coğrafyalardan
Mavi girdaplara sürükleyen.
Geçip gidiyordu bulutlar,
Kapıldım sürüklendim..
Doruklardan,koyaklardan
Süzüldüm kentlere.
Pasaportsuzdum ve yalnızdım.
Kentlerde,
Güneş'in çocukları artık
Özyurtlarında mülteciydiler.
Garlara,yollara,alanlara
Sığmıyorlardı ...
Tebdili kıyafet oldum,
Karıştım karınca kolonisi kalabalığa.
İlkti bu kadar kimsesizlik,
İlkti bu kadar çaresizlik....
Antalya/mart-2010
Fesih Çelik
Kayıt Tarihi : 22.3.2010 23:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!