Kuşlu Muhabbet Şiiri - Fuat Eriçok

sabah çayımı içiyorum erken
serin tatlı bir poyraz
bulut arası güneş gülerken
balkonum alabildiğine boğaz
ekim sonları gitti gidiyor yaz

derken parmaklığa birden cik cik
bir kuş kondu
minicik
bir muhabbet kuşu
dişi
kendi söyledi dulmuş
yeni ölmüş eşi

“senin kuşun yok mu! ” diye ekledi
başım sessizce evetledi
“aç mısın” dedim
acı acı gülümsedi
“yalnızım”

vah zavallı kuşum
şanssız kızım

içimi bir mahsunluk aldı
gözlerim daldı
rengi soluk güzel kuş bir kaç kanat geriledi
uçuverdi yalnızlığı kuyruğunda
benimki yine bende kaldı

güneşi örttü bir kara bulut
soğudu rüzgâr
ne de olsa pastırma yazı
çaktırmadan üşütür ayazı
aldatır insanı oynak kış güneşi

iyisi mi gönlüm bırak bu işi
kafana takma kuşu
unut
uçtu gitti
gelecek baharla avun
zaten çay da bitti

(ekim ‘03)