Kuşları Şiiri - Erdal Alga

Kuşları intihara sürükleyen neydi?
Kıştı, soğuktu ve her yan karlı,
Karayolu boyu kuş dolu,
Kah diri kah ölü,
Kuşlar çarpıyor gözlerime, yüreğime
Kuşlar çarpıyor otobüse ve ölüme.
 
Onursuzca yaşamaya isyan mıydı?
Kuşları intihara sürükleyen.
Ne ülkeler gezip görmüşlerdi,
Sevgisizlik zengini.
Ne sevgililer görmüşlerdi,
Ellerinde mesafeler,
Dillerinde bunun türküsü.
Huzuru hiçe saymıştı evli bir çift,
Çatırdayan güzel ilişkiler,
Ve geride kara çalınmış bir mutluluk öyküsü.
 
Kuşları intihara sürükleyen neydi,
Yanık yanık üflerken kavalını çoban,
Hiç boş dururmuydu ney,
O da en yanığından bir türkü tutturmuştu,
İçinde kanadı kırık kuşlar geçen,
Oysa sapasağlamdı bu kuşun kanatları.
 
Kuşları intihara sürükleyen neydi,
Neyin kavala kıskançlığı,
İnsanların birbirlerine.
Öfkeydi, nefretti, sevgiden yoksunluktu.
Kuşları intihara sürükleyen,
Benim için hasretti,
Belki de başka biri için,
Sevda, Sevgi, Ayşe, kim bilir.
 
Kuşları intahara sürükleyen neydi,
Yanık bir ney.