Kuşlara Zaman Ver Şiiri - Hasan Telli

Toprağıma aşktan bahset üşüyorum
Yağmur yağıyor
Çamur insan misali bulaşıyor adımlara
Kızma bana
Çocukça yazılan bir şiiri kirletiyorum
Hemen şimdi her ten gibi
Hayatın çatlaklarına takılmış her hayal gibi
Ben de hayattan ikinci bir ben bekliyorum
Anlamını bilmediğim bir isim ve benim adım
Terk ediyoruz bu kenti
Mutsuzluk adında bir koridora uğurlanıyoruz
Ardımda kalan anlamsızlıklar düğümü unut beni!
Ardıma bakmıyorum
Ardına bakması insanın aynalarına har
Har ve küf
Küf ve insan
Kuşlara zaman ver
Göçmek için doğurulmuş ruhlarız biz

Basit bir öğle yağmuruyla çocuklaşıyor ellerimiz
Kalbim bile unutkanlaşıyor
Kendi evimde kendi odamı bulamıyorum
Odam beni bulamıyor
Beni duvarlara sürdüren bir gölge adın
Ben neredeysem sen orada yoksun
Aşkın isyan kapısında ayaklanıyor halk!
Yalın ayak, yalnız ayak, soğuk ayak
Hazırla ruhunu bir ölüm selidir bu
Kuşlara zaman ver
Bu kent acıyı da öldürür

Ayaklarım altında başlayıp son bulan
Kendi halinde bir yolda buluyorum kendimi
Yol kırılgan, yol üzgün, yol çekingen
Bana sorarsan yol da tanımıyor yolcusunu
Kaldırımlar istimlak edilmişken
Kendimi anlamsız günlerden kurtarıyorum
Yine bir pencereden düşüyorum
Akılca sayılması mümkün olmayan kaldırımlar
Ve çocuklardır görülmesi artık mümkün olmayan
Eski bayramlar kadar
Varlığım gözlerinde küçüldükçe
Hiçliğe birer bilet kestiren halkı göğüsledim ben
O halk ki çocuksu ellerimin kanseri!
Geçip gittiğim her sokağa
Başına dokunma lüksüne vardığım her çocuğa
Yeni isimler uydurdum
Yeni yüzler
Yeni pencereler
Yeni kuşlar
Ve yeni zamanlar
Kuşlara zaman ver
Penceremiz buğulu bu günlerde

Kendime geliyorum kendim adına
Aynalaşıyor misafirler
Çocukça bir sözüm ben halılara takılan
Hep köşelere oturan köşeler arayan
Neden bilinmezlikler çağıdır çocukluğum?
Uyanıp bir rüyaydı yanıldım desem
Perdelerdim, penceresiz evimdi dünya!
Güneş denen yobaz misafir kaçırdı karanlığımı!
Bakışları düşürdüm aynalara
Bin bir parçayla tek bir söz olamadım
Utanmak neden böyle korkuludur?
Kuşlara zaman ver
İçimi aynalarla örtüyorum
Toprağa susuyorum
Göğe konuşuyorum
Birbirine çarpıp ölen
Ölen ve dirilen gölgeleri seyrediyorum
Hiçbir gölge ulaşamıyor göğe
Seni görsem aralanıyor perde
Seni görsem sabah oluyor hemen
Seni görebilmek adına kendimi aynalarda
Aynaları gölgemde arıyorum
Kuşlara zaman ver
Neden ölmek daha kolaydır sevmekten?

Sen yalnızlığa adadığım sözlerin öznesi
Sen ardıma baktıkça küçülen ufuk çizgisi
Gözlerimin yeşil yarası
Bir daha geri dönmeyeceğim sana
Ama hiç gelemediğim gibi gidemeyeceğim de
Kurtulamıyorum bu dönencenin zalimliğinden
Yapıştım kaldım ruhumun taşınmazlarına
Tekdüze bir ten içinde yaşamaya
Bir bekleyişe kapıldım
Bana aklı başı yerle yeksan olmamış bir ben gerek
Ellerim şüphe, aynalar kuşku yuvası
İnsan neden kendini ancak insanlardan sonra tanır?
Kuşlara zaman ver
Şahdamarında bir kelime unuttum

Bir adım öteye uzandım
Ne kırmaya ne de kendime almaya meyil ettim
Kâinatın emaneti bir bahar dalının yüzüne
Bir nefesin titreyişine bin ah
Henüz doğan kelimelerle bir ömre mektuplar yazdım
Böylece çoğaldım, bir ağacın gövdesinde gezindim
Nerede yoksam oraya atıldı adımlarım
Hiç yaklaşmadığım topraklara kazındı ayak izlerim
Hissettim, karardı gözlerim, karardı aynalar
Uyandım gündüz gezen geceye
Nereye bakmıyorsam orayı görür oldum
Bir bahar dalının kokusunda
Yaşadım içime adanmış gizil soluğu
Neden yalnız şimdiye sevdalı değildir insan?
Kuşlara zaman ver
Gülersek başlar bu mevsim
Ölürsek son bulur

Yüreğimin telaşına yetişemiyor insanlığım
Ben ruhum kadar iyi değilim
Unutmaklar lüzumsuz, lüzumlar bağışlasın beni
Gözler görür aranışlar vaktine erince
Körüm ben, tatsız bir bilmeceyim
Belki nemli taşlar altında sessizliğim kalır
Belki günlüğüme gelir dimağ
Gülce susar, gülce dile gelirim
Gülce bir kelimede seni sevmeyi terk ederim
Yüreğim neden kapısız tamirhanedir?
Soluğumu soğutan kim hangi mevsim
Neşemineli dokunur mu kendi ellerine
Binlerce ama binlerce anne sussa
Bir daha susma adımla beni!
Kuşlara zaman ver
Biz hem dinlendik
Hem kuşlar besledik bu şiirde