Kuşlar Üşürken Şiiri - Hüseyin Çolak

Çözsem geceyi akkor örgülerinden
İçe yağarken sızmayan bir sızıyken yara
Yağmur, ıhlamur kokulu bir ayrılıktır
Avuçlarımdan su gibi sesin akarken
Sığmaz oluyorsun ansız infazlara
Yıldızlara gökyüzü yapsam gözlerinden

Kızılca kıyamet kopar omuzlarımda
Alnıma dolanıp durunca kavgan
Yer mühürlenir gölgene meyledince
Hangi zamansız rüzgâr geçse kapından
Denizlere uzanır sonsuzluk arzuları
Her mevsim göğsümde yavrular isyan

Islanmayan kaç kaygımız kalır
Gözlerinin içinden sırılsıklam geçerken
Sığınsan Beyrut’tan sıcaktır göğsüm
Tutunsan çığlıktan bir uçurum
Çırpınır sonsuzluğun karanlık yüzü
Sürü sürü kuşlar bedenimde ölürken

İpeksi bir susuştur bileyen isyanımı
Rüzgâra gözlerini sürerek geçen
Kösnür toprak ten kaygısı ağır basmaktan
Kış gelmiş kuşlar üşüyor derken
Tükenir üstüne titrediğimiz kelimeler de
‘Ben bilmem’ virdine tutunur Taptuk kapısı

Türk Edebiyatı, 524. sayı