Kuslar ucar.. Şiiri - Deniz Turan

Kuslar ucar, kuslar ucar,
Kuslar ucar ben kosarim,
Ben kosarim, ben kosarim, ben kosarim
Kuslar ucar......

Onlarin kanatlari var, benim kanadim kollarim,
Kanadim kollarim.
Kuslar kanadini cirpar,kuslar kanadini cirpar,
Bende kolumu sallarim....

Ucun kuslar, ucun kuslar,
Ucun kuslar, yarisim var.
Hepinizle yarisim var, yarisim var,
Ucun kuslar.....

Ben kosarim, ben kosarim, ben kosarim kuslar ucar.....

'Uzaklara gitme! 'derdi annem. Uzaklarin mana kazandigi bir yermidir bilinmez ama kuslar kadar özgür hissederdim kendimi cingene tepesinde. Okunmus ama yirtilip atilmaya kiyilmamis gazetelerden gemiler, ucurtmalar yapar sonra ya gemilerimi yüzdürebilecegim su birikintilerini, yada ucurtmami bulutlarin cocugu rüzgarin kollarinda en yükseklere cikarabilecegimi düsündügüm yere giderdim.

Erhan abi cingene tepesindeki 2 göz odali evlerinden bizi görünce cikar, ucurtma yarisi yapmak istedigi zaman bizimle, kosan minik ayaklari sevindirmeye alismis bagcikli eski ayakkabilarini giyerdi. Önce ucurtmalarimizin boyunu ölcer, sonra en uzun kuyrugu kim takmis diye bakar ve elimizdeki makaralardan baslardik ucurtmalarimizi gökyüzüne dogru yavas yavas birakmaya. En keyiflisi de hani uyarina gelirde rüzgar deli esmezse, makaralari birer tasin altina yerlestirip sonrasinda yemyesil cimenlerin üstüne kollarimizi basimizin altina destek yapip, ucurtmalarimizin bulutlarin cocuguyla olan dansini izlemekti.

Tanrim ne cok mutlu ve huzurlu hissederdik kendimizi cocukken. Cimlere uzanirken düsünmezdik, saclarimizda gezinen böcegi, kurdu, sokacagindan korkmazdik boylari en az 1m. olan yilanlarin. Yuvalarindan cikarmak icin bitmek tükenmek bilmeyen cabalar sarfettigimiz kertenkeleleri. Simdi yüksekten atlamaktan, yilana rastlamaktan, cimlere korkusuzca uzanmaktan korkar olduk.
Cocukluktan vazgecip de kendimizi toplumun sorumluluk tasiyan bireyleri arasinda buldugumuzdan beri unuttuk ucurtmalardaki özgürlügü, rüzgarin sessizligini, cimlerin cocuklarini.
Icim aciyor kafami kuslara cevirip baktigimda, cocuklugumdaki o sarkida oldugu gibi onlar ucuyor ben kolumu salliyorum ama kanatlarim kirik, yüregim buruk.
Insanoglunun birbirini yemesinemi üzülsem yoksa, her televizyonu actigimda icimi kahreden haberleri izlemekten vazmi gecsem.. Hadi haberler bir yana ya kendi ic savaslarim, kolumu kanadimi, dizlerimin bagini cözen savaslarim. Acilarim, acilarim... Yolun yarisindayim derken, erken tükenmenin esigine bu kadarmi cabuk gelinir.. Ümit beslemekden yorulmus bir kalp, sevgi cikmazlarina kackez bile bile takilip kalmis, atmaktan yorulmus, cam olup kirilmis.
Simdilerde o cok sevdigim cocukluk askima dönüyorum, ucurtmalara.... Bir kus olamasamda, cocuklarimla yeniden baslasam hayata, hic yasamamiscasina, hic kirilmamiscasina. Yasaklari kirmaya tepelere ciksam, sirtimda bir canta, icinde birkac dilim ekmek, birkac elma ve bir cay termosu. Alabildigine ovalari gözümün önüne sersem diyorum, sersemde, sersem sersem otursam hic yasamamiscasina. Asinmamiscasina, kuslarla sarkilar söylemeye baslamali yeniden, patika yollardan kosarcasina gecmeli ve cingene tepesi olmasa da ucurtmalarin tepesine varmali....
Basimi göge cevirdigimde üzerimde yine kuslar, elimde cayim, yüzümde özgürlügüm olmali...