Mevsimsiz gözlerimden bir tek damla akmadı
Ağlamayı unutan gözbebeğim üşüyor
Gökyüzü düşlerime mavilik bırakmadı
Kuşlar kanatsız annem birer birer düşüyor
Susmam lazımdı sustum, varlığım yalan oldu
Bakışımda asırlar öncesinden masallar
Kavgadaydım hayatla umudum talan oldu
Yaslandığım ağaçta kırıldı bütün dallar
Yağmurlar kirli annem yanağım ıslanmıyor
Bahar hep geç kalmışken ben mi erken gelmişim
Ateşe atılmışım ama gönlüm yanmıyor
Mutluluğa doğacak güneşe engelmişim
Ne ellerim uzanır ne nefesim aşk gibi
Koynumda uyuklayan mevsimler hep ayazdı
Sırtımı dayadığım soğuk bir duvar dibi
Yoruldum beklemekten saçlarım bembeyazdı
Sevdasız kalmış gönlüm sanki örümcek ağı
Kabahatsizim annem bile bile örmedim
Ağıt yakar serçeler gözlerim kan çanağı
Toprak kokar buralar ben hiç deniz görmedim
Kayıt Tarihi : 10.3.2014 11:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bence bu vicdanla ilgili vicdan duyarsız olunca insan gayet rahat yaşar bir şeyin farkında
Olmaz samimi insanlar hep ezilirler dünya böyle bir yerdir tebrik ederim saygılar sunarım
"Sevda" , yeni dilde ve tıp dilinde adına "Melankoli" denilen çok tehlikeli bir akıl ve ruh hastalığının eski dildeki adıdır.
Hayırlı, meşru, makul, fıtri ve baki muhabbetler dilerim.
TÜM YORUMLAR (3)