Kuşlar da Yok Artık Şiiri - Ensar Cevval

Her geçen gün biraz daha yalnızlaşıyorum,
geriye dönüpte yad ettiklerimden.
Çocukken, sabahın ilk ışıklarında uyanır,
ebeveynlerim, sabah namazını kılarken
pencereden, cıvıldaşan kuşları seyrederdim.
bir şarkı mıydı cıvıldadıkları
yoksa, kendince ibadet miydi yaptıkları.?

Şimdi, ne o çocukluğumun sabahları
ne de ağaç dallarında cıvıldaşan kuşlar
ne, bir ezan sesi yankılanmakta kulaklarımda
ne de babamın alnı öpmekte seccadeyi
önce, aslan torunum diye başımı okşayanlar
sonra, evladım diyenler çekip gittiler.
limandan ayrılan her gemi
ağaçtan düşen her yaprak
ve arkadan sallanan ıslak mendiller

Ne garip bir yazgıdır; yaşadıklarımız
her başını okşadığım çocukda beni
her kuş ötüşünde penceremi hatırlarım
hayat mı buza yazılmış bir yazı
yoksa kuşlar mı artık vefasız.