Çocukluk buya!
Islanırken gökyüzünün altında,
“kuşlar ağlıyor” derdim.
Nerden bilsin ki küçük çocuk;
Bulutların ağladığını!
Alın beni de götürün dercesine,
Kollarımı açıp gözlerimi kapatır,
Bağıra bağıra “ağlamayın kuşlar”
Diyerek onlarla süzülürdüm göklerde.
Çocuk işte nerden bilsin!
Göklerdeki kuşların her daim istediği yeri
Fethedebilecek kadar özgür olduklarını,
“Mutsuzluk” nedir bilmediklerini,
Ve kuşların hiç ağlamadığını!
Kayıt Tarihi : 7.7.2014 20:56:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!