Kuşlar Şiiri - Abdurrahman Özdemir

Dokuz yıl kadar Sincan’da oturdum.
1986 - 1995 yılları arası.
Evimiz, tren istasyonuna yakın bir yerdeydi.
İstasyon Mah. Derya Sok. 6/2.
İş yerim ise, Yenişehir tren istasyonunun hemen yanı,
Hacettepe Hastanesi.
Bu yüzden, banliyö trenini kullanırdım
İşim - evim arasında.
Güz mevsiminde bir sabah, Sincan’dan trene bindim.
Ayakta kalmıştım, oturma yerleri dolu olduğu için.
Yüzüm güney yönüne dönük,
Dışarıyı seyrederek işime gidiyordum.
Hava-Behiçbey istasyonları arası, araziler boştu,
Orada, tahıl tarımı yapılırdı hep.
O sıralarda buğdaylar biçilmiş,
Tarlada, altın sermiş gibi yatıyorlardı.
Yıldırım tren istasyonuna yaklaşıyorduk ki! ..
Bir kuş sürüsü, karabulut gibi indi tarlaya.
Ben diyeyim üç bin, sen de beş bin.
Ama, inanın kara bulut gibi.
Bir kısmı uçuşuyor, bir kısmı tarlada,
Sonra diğer bir kısmı uçuşuyor,
Yine diğer bir kısmı tarlada.
Kahvaltılarını yapıyorlardı besbelli.
Afiyet olsun hepsine.
Her bir kuş, beş buğday tanesi yemiş olsa! .
Beş çarpı beş bin, eder yirmi beş bin tane.
Yirmi beş bin buğday tanesi, bilmem kaç kilo eder.
Onu da var sen hesapla.

Sahibinin haberi bile yok, belki mışıl mışıl uyuyor.
Buğdayı ambarına koymuş olsaydı,
Bir teneke buğdayı döker miydi acaba sokağa?
Kuşlar yesin diye! ...
Veya, bir muhtaca bir teneke buğday verir miydi?
Zannederim biraz zor verirdi...
Gibilerinden aklıma düşünceler üşüştü.
Sonra, hepimizin birer buğday tarlası olduğunu hatırladım.
Yani, geçimimizi sağladığımız gelirimiz.
O gelirimden muhtaçlara ne veriyorum?
Diye sordum kendime.
Yüzüm kızardı, ateş bastı, kendimden utandım.
Veriyordum elbette, ama,
Verdiğimin kıymeti neydi tarlamın yanında?
Hiç! ! ! ! !
Vermem gerekip de vermediğim varsa şayet,
Tarlamdan kuşlar onu alıp götürüyorlardı nasıl olsa.
Haberim bile olmadan, mışıl mışıl uyurken,
Hem de ayakta..
O halde, buğdayımı kuşların önüne dökmeliyim dedim.
Kendi irademle, kendi ellerimle.....

1997