Küskünüm Şiiri - Fatma Adıgüzel

Ben her bahar sevinirdim,
Nisan ve mayıs müjdelerle gelirdi
Hastalıklı aşkları silkeler atardım,
Ardından neşe ve huzur gelirdi
Kışı bir daha görmeyeceğim derdim
Elveda derdim tüm sıkıntılara
Güçlenirdim,
coşkun bin enerjiyle bağlanırdım yaşama
bahar beni sarhoş ederdi
içim içime sığmazdı

oysa bahar beni hep kandırırdı
dört nala geçer giderdi
boynu bükük bir çocuk gibi bakarken ardından,
bütün duygulanmalarımın
beni sarhoş eden mutlulukların yanılsama olduğunu
büyük bir hüsranla anlardım

küskündüm diğer mevsimlere
her birinde acı hatıralar doluydu
tek avuntum ilkbahardı
yetinirdim onunla
onu beklerken hafiflerdi sızılarım
yine gelecek,yine beni sevindirecek düşüyle
teselli bulurdum
belalardan kurtulmayı
birkaç güzel gün görmeyi
gülmeyi özlerdim.

Bu baharı da aynı ruhla bekledim
Kış oldukça uzun geçti
Sabır taşına döndüm
Bir ümit vardı ayakta tutan:
Doğduğum ayda-nisanda- her şey bitecekti
Olmadı ekimde başlayan aşk
Üç mevsimdir sürüyor
İçimde yaralarla,hastalıklarla giriyorum
Bu yeşil yeşil gülümseyen mevsime.
Bir küçük mutluluk vardı o da yalan oldu artık.

Şimdi her gün önünden geçtiğim
Huşu içinde izlediğim
Kokusuyla çıldırtan
tanrıyı yeniden sevdiren şu süslü ağaç
umrumda değil,başımı kaldırıp bakmıyorum bile

ya portakal bahçeleri?
içinde boylu boyunca uzanıp yaprakların arasından,
doyasıya göğü izlemek istediğim portakal bahçeleri…

şehrin içinde alabildiğine uzanan,
aşkı çağrıştıran palmiyeler…
güzel olan ne varsa anlamını yitirdi
küskünüm…

Artık derbeder oldum
Ne bir ümidim ne de tesellim var
Tek mevsimim var o da kara kış.

Duyarım yar gücenirmiş karasevdama
Aşkı neşe versin istermiş
Küsmesin benim canım
Onunla çekerim ben bu derdi
Onsuz acıyı bile çekmem
Hiç düşünmem ölümü seçerim.