Küskünüm Şiiri - Aysel Gülmez

Neyleyim bahçemde güller sümbüller
ötüp dura gelsin şeyda bülbüller
Gel gör ki içimde derin bir keder
Bilmem ki kimlere niye Küskünüm

Kapımı çalmasın artık hiç kimse
Düşmanımmış meğer can bildiğim de
Ne değer verdiysem kıymet bilmeze
Hatır gönül bilmezlere küskünüm

Hayat bu dünyadan ibaretmidir
Hesap günü sorgu sual yokmudur
Yüzüme bakacak yüzün varmıdır
Vefasız, nankörlere küskünüm

Ne kolaydır bir gönlü harap etmek
Ağzına geleni sayıp söylemek
Ben ne yaptım diye hiç düşünmemek
Gönlü viran edenlere küskünüm

Bir kalbi yerinden sökercesine
Tüm yaşananları silercesine
Ardına bakmadan kalleşcesine
Çekipte gidenlere küskünüm

Saygıyı sevgiyi hiçe sayarak
Tüm iyilikleri çöpe atarak
Sırf kendi nefsini umursayarak
Bencil, umarsızlara küskünüm

Dünyayı ben yarattım dercesine
Ben, ben, ben her kelimesinde
Nasılda hayrandır kendisine
Kendini beğenmişlere küskünüm

Lafını, sözünü hiç esirgemeyen
Nerde ne konuşulur hiç bilemeyen
Kırılırmı diye hiç düşünmeyen
Görgüsüz, hadsizlere küskünüm

Zamanında candan dost bilmiş iken
zora düştüğümde sırtını dönen
Şimdi bana tutup nasılsın diyen
Mazimde kalanlara küskünüm

Yüzüne gülüpte arkandan söven
Nasıl bir oyun bu, nasıl bir düzen
Kalbini kanatan seni çok üzen
İkiyüzlü insanlara küskünüm

Tek düşündüğü Kendi çıkarıdır
Menfaati için senin yanındadır
İşi bittiğinde bilmem hangi yandadır
Çıkarcı, menfaatçilere küskünüm

Bıktım bu karamsar ruh hallerinden
Ruhum arınsın artık kederden
Küsmek çaremidir ne gelir elden
Bu hassas yüreğe, cana küskünüm...