Küskünüm Şiiri - Sait Yalçın

Senden ayrılalı yüzüm gülmüyor,
Şiire,şarkıya,söze küskünüm.
Gönlüm hiçbir yerde huzur bulmuyor,
Dereye,tepeye,düze küskünüm...

Ecelim geldi de huzur gelmedi,
Beni yaktı aşkla,zalim sevmedi,
Gökten ne yağdı da yer 'HAYIR' dedi,
Yağmura,doluya,buza küskünüm...

Sevdiğimi cümle alem biliyor,
Dost-düşman hepsi de hakkım veriyor,
Yıllar var bu aşkım göze geliyor,
Ellere yar olan kıza küskünüm...

Dertler nerde olsam beni seçtiler,
Ölmeden cismime kefen biçtiler,
Ömür mevsimlerim bir-bir geçtiler,
İlkbahar,yaz derken; güze küskünüm...

Sevda denilen şey içler acısı,
Ne torpili olur,ne de yağcısı,
Topu topu bir kuru yürek sancısı,
Aşk denen o sönmüş köze küskünüm...

Çok sevmenin bedelidir ayrılık,
Hangi kul görmüş ki böyle bağlılık?
Bu ne pişkinliktir,bu ne gayrılık?
Kızarmayı bilmez yüze küskünüm...

Hayat bu insanı nankör yaparmış,
Mecnun aşkla yanar; Leyla kaçarmış,
Kimi de ben gibi ağıt yakarmış,
Aşık usandıran naza küskünüm...

Aşık Oğuzhan'ım,aşktan hayır yok,
Balık baştan kokar; içten hayır yok,
Nereye gitsem ki, göçten hayır yok,
Karda kaybettiğim ize küskünüm;
Yakmayı bilmeyen göze küskünüm...