Küskün Kalp Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Öyle küstüm ki sana
İçimden şiir yazmak da gelmiyor artık
Sana mı küstüm hayata mı
Öyle bir gittin ki
Öldürdün içimde her şeyi...

Toprak, portakal, narçiçeklerinin kokuları sıradanlaştı
Renkler büyülü tonlarını kaybetti
Dudakların can kırmızısı gelmiyor artık
Tenin gül yaprağı gibi değil
Güneş sensiz de doğabiliyormuş
Ne gökyüzü ne deniz gün batımında yanmıyor artık...

Nasıl bir kırgınlıklar böyle
Düşünmüyorum seni ne gündüz ne de gece
Artık farkındayım dünyadaki bütün adaletsizliklerin
Bir sen farkına varamadın bana yaptığın haksızlığın...

Yaşamak bu kadar basit miydi
Ye iç yat uyu
Ama hiç bir şey hissetme
Kalp girdi mi devreye
Depreşiyor bütün acılar yine
Unutmak vazgeçmenin kendisiymiş
Ben en zorunu başardım
Unutmadan vazgeçtim, sen sıradanlaştın...

Yüreğim mezar yeri
Neler ve kimler yatıyor bilemezsin
Seni de gömdüm kendi mezarının hemen yanına
Her şey bayağılaştı, basitleşti
Çözüm ölümdeymiş ama
Bir seni bir de kalbimi öldüremedim
Anladım, hala seninle başım belada...

©
11 Şubat 2025
13:57