Küskün Dere Şiiri - Hakan Güzeldere

Bu dağ taşkını debdebe yeter, yetti be!
artık sulanacak ne bahçe ne ağaç kaldı bende
suyum, damarlarına doğru çekilen bir memba
şimdi hangi taşı kaldırıp nemli toprağı kazsanız
magmasına yürüyen benim göçüme rastlarsınız

Ben çoktan aktım en uzak koyaklarından dünyanın
gördüğüm, sizin mülkünüzde hakim olan yalnız al
oysa dallarınız açılıp yemişî koksun diye ha bire
oluk oluk az su taşımadım size fazladan
fakat ne yaptıysam hep boş asla yaranılmıyor
geç de olsa anladım, kabil huyundan vazgeçmiyor

Tuttuğunuz mendil buluttan ıslak mıdır, bilmem
lakin sıksanız, parmaklarınızdan süzülen yaşlarla
kirli etinizi bir güzel kanından arındırsanız
şu, sözünü ettiğiniz cennete sizi alacaklar mı sanırsınız?

İşittiğim her ses “göğe yaklaşıldıkça huzur artacak” diyor
insanlar, bu yüzden mi cesetlerin üzerinde yükseliyorsunuz?
geçmişi ve geleceği toprakta olan sizlerin
durmadan boşlukta hakikat araması ne tuhaf
yoksa siz, için için yarattığınız ilahlara mı özeniyorsunuz?

Hatırlayın göğsümün kıyısında öyle delice çarptıkça
dalgalarımla kurulmuş barikatları yıkarak
en ücradaki pıhtılaşmış hücrelerinize
temmuz sıcağında can taşıyan bendim
ancak baktım, sizin dünyanız ölümlerle duruyor ayakta
utancımdan ben de son çare, yedi kat yerin dibine girdim

Ey, gökten yere ala u valalarla inmekte olan ışık!
ey, karanlığı kesip bin parçaya bölmekte olan tırpan!
sarışın erden genç bir kız gibi gülen o halinle her gece
sen değil miydin, yapraklardan sızıp uykularımı kaçıran?

Şimdi bekliyorum, nereden girersen gir
ister ağaç köklerine tutunup tüm zarafetinle süzül,
ister köstebek tümülüslerinden huzmelerle içeri atla
ne vakit çekirdeği çatlatan gülüşün canıma değer
işte o an, bu dokunuş benden bir kainat yaratmaya yeter