Küskün Çiçek Şiiri - Engin Badem

KÜSKÜN ÇİÇEK

Uzun saçlarım vardı,

Ellerimde her bayram yakılan kına.

Annem sürme çekerdi gözlerime,

Sakın ağlama derdi.

Ağlama kızım... Akmasın sürme yanağına.

Her şeyi biliyordum...Aslında.

Çiçeklerin solunca öldüğünü,

Ve ölümün ansızın düştüğünü.

Sen bakma çocuk oluşuma.

Biliyordum işte...

Şimdi...

“Küskün çiçek” soldu,

Parmakların avucumda cansız.

Ve bir deprem kuşağında,

Çok uzak diyarlara uçuyordun kanatsız.

Ağır ağır kayboluyordun baba,

Ağır ağır yol alarak.

Minik kızın arkanda,

Sorma canı candan çıkacak.

İlk o gün sevemedim çiçekleri biliyor musun?

İlk o gün işte baba.

Hani yaş dolu iki gözle,

Bakıyorken tabutuna.

Göğsümün kafesi dar gelmişti yüreğime,

Ve gözyaşım defnedilmişti kefenine.

Belki de bu,

Saksılara küsen küskün çiçeğin hikayesiydi.

Küstüm sana “Küskün çiçek”küstüm işte.

Kan ekledin, yedi yaşımda çocuk gülüşüme.

İlk annemden dinlemiştim o türküyü,

Başına bağladığında aynı anda iki yemeniyi.

Elleri koynunda kalakalınca yani.

Ve sen!

Boylu boyunca uzanınca yere cansız,

Ve sen!

Bir noktaya bakınca apansız.

Hıçkırarak türküler söylenir mi baba?

Hıçkırarak evet....

Şimdi yaşım on yedi,

Şimdi o türküyü söylesem,

Sesim sana gelir mi?

“Gayrı dayanamam ben bu hasrete,

Ya beni de götür ya sende gitme.

Ateşin aşkına yakma çıramı,

Ya beni de götür ya sende gitme.”

Giden gitti anne,

Giden gitti işte.

Hem de bırakıp yedi yaşında ağlayan bir gülüşle.

Gayrı bana düşen;

Yetim bir duruş mu?

Ve babasız bir hayata susuş mu?

Geriye dönüyordum,yaşım yaşımın üstüne

Gözlerimi kapıyordum, en çocuksu bir düşe

Ve dayayıp sağ elimi, sol göğsümün üstüne,

Hala seni düşünüyorum...

Seni düşünüyordum yaşım on yedi.

Hala seni özlüyordum tıpkı annem gibi.

“Küskün çiçek” yok artık...

Saksılardan azat etti annem!

Ablam bile kurutmuyor defterinin arasında.

Saklamıyor zamansız açan yapraklarını.

Evet artık biliyoruz,

“Küskün çiçek”Babadan ayrılığın adı.

“Küskün çiçek” Yetimce bakışın adı.

Yüreğimi yakan bir sevgin var babacığım

Artık hiç üşümüyorum...

Ama birde özlemin işte...Dokunan yüreğime.

Dayanamıyorum...

Soğuk mermer taşına,siyah bir boya ile,

Adını yazdıkları günden beri.

Yeşermedi yüzümün masum gülleri...

Ve kırgın kaldım alfabenin her harfine.

Ve tuksak kaldım hasretinin esaretine.

Şimdi benim aslan babam,

Altın sütunlu bir saraydasın.

Ama kapın mermer, damın toprak.

Sana gelmek için neler vermezdim,

O toprağı yararak...

Babam benim....

Hem çok uzakta, hem çok yakınımdasın.

Bazen soluk kadar “an” sın,

Bazen albüm kadar yalansın.

Bazen elimi uzatsam,diyorum.

Hani tutacak gibiyim ellerini.

Bazen kilometrelerce mesafedesin,

Büyüttüm yazık derdimi.

Adresini soruyor ak kanatlı güvercin.

Adresin tarifi yok.Biliyorum.

Yüreğimin götürdüğü yerdeyim baba

Ve yokluğun kanlı hançer,

Her gün ölmekteyim baba.

Yedi yaşındaydım,

Ellerimde akşamdan yakılmış kına,

Saçlarım iki yanda örgü.

Beyaz kurdeleyi takın iki örgünün uçlarına,

En sevimli halimle varmalıyım babama

Koşup sarılmalıyım boynuna.

Kınalarıma bakmadan gitmek hiç yakışmadı sana.

Engin Badem