Küskün Akasya Şiiri - Ahmet Caniklioğlu

Kapandı üzerime yalnızlığın kapısı!
Dönenmiş bir geceyi aldı gözlerim.
Sivas akşamından alıp götürdü trenler..
Ellerim arkamda. Ellerim kırgın.
Karanlıkta binlerce yıldız kırpışır.
O artık küskündür ve belki suskun,
Biliyorum. anneme hicran yakışır...

Bir Kafeste gölgemin gölgesindeyim.
Kuytularda kalmış masalları ninemin.
Dokunma mavilere, bir an bak yüzüme,
Yüzüm traşlı, yüzüm kan revan
Duvarlar duvarlara benimle bakışır
Ne olur gitme anne, ne olur susma,
Biliyorum. anneme hüsran yakışır...

Eskimiş peykelerle kapalı ranzam
Örtülmüş her bir yanı perdelerle.
Başım dizlerimde aşar okusam,
Suzidilaramı, tahirpuselikmi makam
Kızılırmak tozlu köpüklere karışır.
Bir ilkbahar ki, mışıl mışıl uykuda,
Biliyorum. anneme hazan yakışır...

Atta ya götürmüş poyrazlar kundağımı
Kollarımdan iki baston yürümekte,
Siyahtan daha siyah bir boşluktayım.
Dört yanımı tufanlar bürümekte..
Serçeler şimdi feryat figan ağlaşır,
İhtiyar bahçemde küskün akasyalar
Biliyorum anneme hüzün yakışır...