Küskün Şiiri - İsmail Uysal

Yoluma taş koydu iblisin biri
Yönümü değiştim yol küstü bana
Yüzüme bulaştı elimin kiri
Yüzümü yıkadım el küstü bana

Temaşadan uzak gözden usandım
Ciğere değmemiş közden usandım
Kalbe uğramayan sözden usandım
Sus dedim, susmadı; dil küstü bana

İnsan gönülsüz mü doğdu acaba
Beyhude görünür bu kadar çaba
Dedim: Leylasız da yaşanır baba
Mecnun gönül koydu, çöl küstü bana

Yaşadım bir aşkın her safhasını
Kıskandım rüzgardan rayihasını
Kaç kez öldü diye tuttum yasını
Oturup ağladım, yel küstü bana

Öyle tutuştum ki ateşi yaktım
Ne bahçe bıraktım ne bağ bıraktım
Komadım tek bir şey, ne varsa yıktım
Bülbüle cevrettim gül küstü bana

İçimde bir haller, nehirler taştı
Taşkınlar en mağrur kente ulaştı
Yoruldum, yorgunluk kalbe bulaştı
Dostlarım el oldu, el küstü bana

Kırıldım, kırılmam dediğim yerden
Vuruldum, vurulmam dediğim yerden
Kestim selamımı muhannetlerden
Rabbe boyun eğdim, kul küstü bana