Küskün Şiiri - Cengiz Güzar

Linç edildi,
Durduk yerde
İyi niyetlerimiz.
Umursanmadı bile
Masumdu sitemlerimiz.
Akıl oyunlarıyla,
Hiç edildi,
Tek tek
Ümitlerimiz.
Güneşli mutlu günlerimiz
Çocuksu gülüşlerimiz vardı.
Düşünüyorum mâziyi
Bir bir çalındı tebessümlerimiz.
Şimdi cehennemdeyiz sanki.
Güldüremez ki yüzümüzü,
Gelse kralın soytarısı,
Çiftçi toprağına,
Esnaf pazarına küskün,
Öğrenci kitabına,
Yazar kalemine,
Kağıdına küskün.
Yolunda gitmeyen bir şeyler,
Zamanında bitmeyen işler var.
Rahat yatamıyor,
Kabrinde ters dönmüş,
Mevta mezarına küskün.
Deva olmuyor yaralara
Sürülen merhemler,
Hasta ilacına küskün.
Kaynayan volkan gibiyiz,
Yanardağlar içinde.
Ne bir Allah' ın kulu,
Ne de bir temenni,
Söndüremez püsküren bu ateşi,
Bir türlü doymuyor hırsından,
Kudurmuş, hırsız nefisler.
Hakim suçluya suskun.
Mağdur mahkemeye küskün.
Terketti buraları bereket,
Kalmadı gerisinde hareket.
İşe yaramaz kesretten,
Yitirildi itimat, gitti samimiyet .
Bozuk terazide, adalete hasretten
Tüketildi saygı, bitirildi sevgi.
Biraz nefretten, yaşanılan zilletten,
İnsan insana küskün, insan.
İnsan kederinden, kaderine küskün...