Kuşatma Şiiri - Şahverdi Ali Eren

Beynimin ortasında kara bir delik gibi,
Tüm düşüncelerimi kendine çekiyorsun.
Ne zaman beynimi kuşatsam,
Sonuna kadar Direnip, hiç teslim olmuyorsun.

Bütün şartlarını kabul ettiğimden bu yana,
Mutluluklarımı tek tek sömürüp duruyorsun.
Şimdi ben hangi gerilla düşünceyi beslesem,
Sen toplayıp anılarını, oradan vuruyorsun.

Senin olmadığın hiçbir yer kalmadı beynimde,
Anlamıyorum, neden hala bu istilayı durdurmuyorsun?
Bu nasıl bir düşmanlıktır bilmiyorum inan.
Kendimi kendi düşüncelerime kırdırıyorsun.

Talanından arta kalan yıkıntılarla avunuyorum.
Sen onu bile bana çok görüyorsun.
Düşüncelerime yenilmiş, esir bir hükümdarım.
Beni kendi gönül sarayımdan bile kovuyorsun.

Sendeki benleri savaş suçlusu diye asarken,
Bendeki senleri ganimet diye alıyorsun.
Savaşta her şey mubahtır biliyorum.
Oysa düşman değil, sevgiliydik. unutuyorsun.

Kendini benim gibi güçlü zanneden bir yüreği,
Şimdi, sessiz sessiz istila ediyorsun.
Eskisinden çok daha güçlüsün biliyorum.
Çünkü Sen, hala bu aşkın ganimetinden besleniyorsun.

Artık al götür ordularını benden ne olur,
Nefes aldıracak kadar bile insaf etmiyorsun.
Bitirip tükettin zenginliğini düşlerimin.
Artık rüyalarımı bile gasp ediyorsun.

Sığınağı kalmayan bir meydanda savunmasızdır gönlüm.
Bu yüzden defalarca aynı yerden vuruyorsun.
Sende beni öldürecek insaf yok biliyorum.
Geçip karşıma, bağıra çağıra yok olmamı izliyorsun.

Hangi intikamın lanetidir bu düştüğüm çukur,
vurdukça daha da derinden yakıyorsun.
Yarama merhem olmasın diye zaman,
Sen akrebin bile aklını çeliyorsun.