Kuşatma Şiiri - Selma Ateşin

Kirli,
ıssız,
ağırdı kaldırımlar;
...sokaklar kadar...

Ne yana salsan bebecik gözlerini,
öfke kusuyordu alan...

Sessizliğin çınıltısında hırpalanmış
yürekler kadar sağır...

Derken panzer,
tanklar,
coplar,
bomba,
boya,su,tazyik
ve kuşatma...

Çepeçevre kuşatma altında,
bilinci tazyiklenmiş dev bir alan! ...

Ne postal eziği adam
ne tekme çürüğü kadın,
sis tanığı gözleriyle tarih tanığı
çocuklar...
Krallar...
Alanların öfkesinde bozgun...
Dev bir yalan...

Haykıran aşklar arasında tırtıklanmış
körpe fidanlar;
göğe uç veriyor ezik yanları
ve o kadınlar ki;
devşiriyor sis bulutlarını,
parça parça,
kuşatırken göğün kalan yanını...

Ve tarihin sessiz,
günağarımı...