Kuşatılmış Yalnızlık Şiiri - Ali Havan

Çınar yaprağını yay mevsim hazan, ay hüzün
Rüzgar sitem, bulut gam, bahtımıza pay hüzün
Kasım üç elli desin baştan başa say hüzün
Gökyüzü küle döner renklerin cümbüşünde
Kar tanesi uçuşur çocukların düşünde

Merhamet damla damla göklerden gelir ferman
Tüllenir ufuk hattı dağlara süstür duman
Rengarenk kuşaklanır baştanbaşa asüman
Fırtına ninnisidir soğuk ve keskin ıslık
İçimizi ürpertir kuşatılmış yalnızlık

Birbirini kovalar şimşekler, yıldırımlar
Aydınlanır bir anda simsiyah kaldırımlar
Yağmur camda süzülür sokaklarda kıvrımlar
Kararır içten içe yüzünü döker bulut
Dağların doruğuna ansızın çöker bulut

Nakış nakış işlenir bütün dertler tığ ile
Dağlar silkinir sesle azatlanır çığ ile
Nehir vaktini bekler nasıl taşsın sığ ile
Ağır bir kasvet taşır kapımıza kar boran
Soframızın değişmez misafiridir hicran

Korku büyür gözlerde her adımda bir telaş
Saçaklar gözyaşını damlatır yavaş yavaş
Çekilir tüm el ayak sokaklar suyla oynaş
Takvim ağırdan işler saatler sanki zehir
Derin sükut içinde zamanı yaşar şehir

Işıklar nöbet tutar çekilince perdeler
Gün kavuşur ezanla yer gök aynı yerdeler
Tenhalaşır sokaklar evli evsiz nerdeler
Gözlerimizde korku zifiri karanlıklar
Yalnızları koynuna çağırmakta sonbahar
(Teferrüç Dergisi 13. Sayı Kasım 2020)